Unionphil 2013 - Comité

My Stamp

André DECRE, philatéliste émérite, était très connu dans le monde de la philatélie où il exerça bon nombre de fonctions. Il est décédé ce mardi 6 mars 2012, à l’âge de 70 ans.

Très actif au sein du Cercle Philatélique des Woluwe, il était aussi connu comme membre du jury dans les expositions, tant au niveau national qu’au niveau international. Trésorier de l’Académie de Philatélie, il a aussi été administrateur de la FRCPB, Fédération Royale des Cercles Philatéliques de Belgique.

C’est au sein de l’UCPRB, Union des Cercles Philatéliques de la Région Bruxelloise, société Royale, que nous l’avons également côtoyé durant de nombreuses années, où il fut élu Administrateur le 24 mars 1988 et où, en 1992, il prit le relais de Robert Van Compernolle, dans la fonction de Directeur des Réunions Dominicales.

Grâce à ses nombreux contacts, il s’est dévoué afin de nous trouver des locaux suffisamment spacieux et accessibles pour que nos cercles puissent présenter, dans des conditions idéales, leurs activités à tous leurs membres.

En 1997, il est désigné pour remplacer le docteur Stibbe dans la fonction de Président de l’Union, fonction qu’il occupa jusqu’à sa démission le 31 octobre 2005, mais resta actif au sein de notre organisation.

André DECRE, gereputeerd filatelist, was goed bekend in de wereld van de filatelie waar hij vele functies bekleedde. Hij overleed op 6 maart 2012 op 70 jarige leeftijd.

Zeer actief in zijn club "Cercle Royale Philatélique de Woluwe", werd hij ook bekend als jurylid op tentoonstellingen, zowel op nationaal als internationaal niveau. Hij was penningmeester van de Belgische Academie voor Filatelie, en beheerder van de Koninklijke Lansbond der Belgische Postzegelclubs, KLBP.

In het kader van de Koninklijke Vereniging der Filatelistische Kringen van de Brusselse Regio - KVFKBR hebben wij hem vele jaren gekend. Tijdens de algemene vergadering van 24 maart 1988 werd hij als beheerder benoemd en op die van 2 april 1992 verving hij de pas overleden Robert Van Compernolle als directeur van de zondag vergaderingen.

Naast het organiseren van onze vergaderingen, bezorgde hij ons, dank zij zijn contacten binnen de administraties, dat we konden beschikken over lokalen voldoende ruimte en toegankelijkheid zodat de clubs voldoende ruimte hadden om hun activiteiten ten toon te stellen.

Ten gevolge van het ontslag van Dr. Stibbe en dit ter gelegenheid van de algemene vergadering van 13 maat 1997 werd hij aangeduid als voorzitter van onze Unie. Hij bleef deze functie aanhouden tot 31 oktober 2005, maar bleef actief in de vereniging.

La Prison de Saint-Gilles.

La prison de Saint-Gilles est l’oeuvre des architectes François Derre et Joseph Dumont. Construite dès 1878 et inaugurée en 1884, cet imposant édifice est bâti sur un vaste terrain de plus de 56ha.

D’inspiration britannique, ce remarquable et unique bâtiment de style Tudor sur le sol belge présente l’aspect d’un château fort médiéval entouré de murs d’enceinte de 6 mètres de hauteur, avec des tours surmontées de créneaux et une porte d’accès en ogive.

Elle est considérée comme une des plus belles maisons pénitentiaires d’Europe. Typique au niveau de sa conception en étoile (panoptique) chère aux criminologues anglo-saxons et propre à de nombreuses prisons du XIXème siècle et qui permet un contrôle de l’ensemble des couloirs des cinq ailes du bâtiment depuis un point central, elle était conçue à l’origine pour accueillir 600 détenus sur base des plans établis par Edouard Ducpétiaux (1804-1868), premier Inspecteur Général des Prisons du Royaume de 1830 à 1861, qui laissera son nom à l’avenue qui longe la prison.

Pendant la première Guerre Mondiale, elle servit de lieu de détention pour de nombreux résistants et patriotes et fut la dernière demeure de nombre d’entre eux qui furent exécutés par l’occupant allemand comme Edith Cavell, Gabrielle Petit ou encore Philippe Baucq, entre autres.

De gevangenis van Sint-Gillis.

De gevangenis van Sint-Gillis is het werk van de architecten François Derre en Joseph Dumont.

Met de bouw van dit imposant complex op een uitgestrekte terrein van 56 ha werd gestart in 1878. Het werd ingehuldigd in 1884. Dit opmerkelijk en uniek bouwwerk op Belgische bodem is gebaseerd op Britse ideeën en is opgetrokken in tudorstijl.

Het heeft het uitzicht van een middeleeuws kasteel en is omringd door een 6 meter hoge muur waarbij de toegangspoort onder spitsboog wordt geflankeerd door gekanteelde torens. Het complex wordt bestempeld als één van de mooiste gevangenissen van Europa. De basis voor de structuur van het complex, zoals bij talrijke gevangenissen gebouwd in de 19de eeuw, vindt men terug in de op Angelsaksische criminologische theorieën gesteunde plannen van Edouard Ducpétiaux (1804-1868), eerste “Inspecteur General“ van de gevangenissen van het koninkrijk van 1830 tot 1861.

Naar hem werd eveneens de straat genoemd die aan de gevangenis grenst. Het geheel heeft een stervormige (panoptische) structuur met vijf gangen die uit een centraal punt vertrekken, zodat een optimale bewaking mogelijk is.

Oorspronkelijk werd deze gevangenis gebouwd om 600 gedetineerden te huisvesten. Tijdens Wereldoorlog I werden er talrijke verzetslieden en vaderlandslievende landgenoten gevangen gezet.

Dit was tevens de plaats waar velen hun laatste levensdagen sleten vooraleer ze door de Duitse bezetter werden geëxecuteerd, zoals o.a. Edith Cavell, Gabrielle Petit en Philippe Baucq.

La Porteuse d’eau.

Cette statue de bronze est un symbole de la commune de Saint-Gilles. Elle est l’oeuvre du célèbre sculpteur saint-gillois d’origine anversoise Julien Dillens (1849-1904).

Statuaire prolifique, il est l’auteur de nombreuses oeuvres comme la statue de t’Serclaes à côté de la Grand Place de Bruxelles.

Préféré à son célèbre contemporain Jef Lambeaux, il fut choisi par les autorités pour façonner une statue commémorant la création en 1898 de la Société Bruxelloise de Distribution d’eau (plus tard dénommée CIBE) et l’adduction au réseau bruxellois d’eau potable des sources de la rivière du Bocq.

Inaugurée en 1900 au centre du célèbre carrefour de la Barrière de Saint-Gilles, la « Porteuse d’eau » surmontait une fontaine candélabre, oeuvre de l’architecte Alban Chambon qui construisit aussi le célèbre Hôtel Métropole.

Depuis 1992, c’est une copie qui domine la fontaine. L’original, afin de le préserver de la pollution et du vol, se trouve maintenant sur l’escalier d’honneur de l’Hôtel de Ville.

La Porteuse d’eau rappelle ces jeunes filles qui, à longueur de journée, avant l’établissement des réseaux d’eau, alimentaient, à pied, en sabots, d’eau venant de la place Morichar toute proche (et autrefois appelée Jardin des sources) l’abreuvoir situé au pied de la fontaine de la Barrière, terminus de plusieurs lignes de tramways anciennement à traction hippomobile et où les chevaux se reposaient avant de reprendre leur circuit en sens inverse.

De waterdraagster.

Dit bronzen standbeeld, van de hand van de inwoner-beeldhouwer Julien Dillens (1849-1904) van Antwerpse afkomst, is een symbool van de gemeente Sint-Gilles.

Hij is de ontwerper van een groot aantal werken zoals het standbeeld van t’Serclaes nabij de Brusselse Grote Markt. Door zijn goede band met zijn beroemde tijdgenoot Jef Lambeaux, werd hij door de autoriteiten gekozen om een standbeeld te maken ter herdenking van de oprichting van de “Société Bruxelloise de Distribution” in 1898 (later CIBE genoemd) en van de levering aan het Brussels waternetwerk van de bronnen van de rivier Bockbeek.

In 1900 werd de waterdraagster op een sokkel , een fonteinkandelaber ontworpen door architect Alban Chambon, in het midden van het kruispunt aan de Bareel te Sint-Gillis geplaatst. Laatstgenoemde ontwierp eveneens het beroemde hotel Metropole.

Sinds 1992 staat er een kopie van de waterdraagster op de fontein. Om het te beschermen tegen vervuiling en diefstal bevindt het origineel zich momenteel op de eretrap van het stadhuis.

De “waterdraagster” herinnert aan die jonge meisjes die de ganse dag voor het gebouw van de waternetwerken water bedeelden, dat te voet werd aangevoerd van het Moricharplein (voorheen bekend als de Tuin der bronnen ) in de buurt van de drinkplaats aan de voet van de Bareel, tevens de eindhaltes van meerdere oude paardentramlijnen en de rustplaats van de paarden vooraleer ze een nieuwe rit in tegenovergestelde richting aanvatten.

La Porte de Hal.

Achevée en 1383 , elle est l’unique vestige de la seconde enceinte de Bruxelles dont les fortifications ceignaient la ville sur longueur de 7 kilomètres et percées de 7 portes afin de protéger la capitale du Duché de Brabant d’éventuelles attaques.

La vraie porte de Hal a peu en commun avec la « porte-château » à l’architecture fantaisiste que nous connaissons aujourd’hui. C’était à l’origine un simple donjon en forme de fer à cheval avec des murs de 3 mètres d’épaisseur composé de deux étages et d’une hauteur de 23 mètres.

Surmontée d’une galerie saillante garnie de meurtrières et de vues avec un toit plat d’ardoises, elle servait de tour de défense et de porte d’accès à la ville depuis tout le sud du pays et le village d’Obbrussel plus tard Saint-Gilles. Garnie d’une herse et d’un pont levis, la porte était fermée la nuit. Dès la Renaissance, ayant perdu son rôle défensif, elle servit tour à tour d’arsenal, de grenier à blé, de temple luthérien, de dépôt de mendicité, de prison civile et militaire puis de dépôt d’archives au XIXème siècle.

Sauvée en 1827 d’une première destruction voulue par la ville de Bruxelles par la Princesse d’Orange, elle survécut aussi à l’édification des grands boulevards de la petite ceinture qui provoquèrent la destruction des autres éléments de l’enceinte et devint en 1842 propriété de l’Etat Belge et dépôt d’ Archives Nationales. En 1844, l’architecte Suys modifia une première fois le bâtiment.
En 1847, elle accueillit le Musée des Armes, des Armures et de l’Artillerie jusqu’en 1975 où ses collections furent transférées au Musée du Cinquantenaire.

En 1868, l’architecte Henri Beyaert(1823-1894) transforma, à la mode Viollet-Le-Duc, le donjon médiéval, le rehaussant d’un étage et le coiffant d’un toit pointu, entre autres, créant une sorte de château romantique de style néo gothique. Aujourd’hui, la Porte de Hal renferme un petit musée historique et sert de lieu d’expositions.

De Hallepoort.

De Hallepoort, voltooid in 1383, is het enige overblijfsel van de tweede omwalling van Brussel met een lengte van 7 kilometer en voorzien van 7 toegangspoorten. Het was de bedoeling om zo de hoofdstad van het Hertogdom Brabant tegen eventuele aanvallen te beschermen.

De oorspronkelijke Hallepoort toont weinig overeenkomst met de architectuur van de kasteelpoort zoals we die vandaag kennen. Het was een 23 meter hoge, hoefijzervormige wachttoren met 3 meter dikke muren opgedeeld in twee verdiepingen en uitkijkend boven een galerij. Hij was voorzien van schiet- en uitkijkgaten met een plat leistenen dak en deed dienst als verdedigingspost en bood toegang tot de stad vanuit zuidelijk gelegen streken en van het dorp Obbrussel, later Sint-Gillis.

De poort die uitgerust was met een ophaalbrug en een valhek, werd ’s nachts gesloten. Sinds de Renaissance, toen ze defensief geen enkele betekenis meer had, diende ze tot de 19de eeuw afwisselend als arsenaal, graanschuur, Lutherse tempel, rijkswerkinrichting, burgerlijke en militaire gevangenis en als archief.In 1827, tijdens het Hollands bewind, werd de Hallepoort een eerste keer van afbraak gevrijwaard.

Ze overleefde ook het aanleggen van de grote lanen die deel uitmaken van de kleine ring, een project waardoor andere elementen van de omwalling werden vernietigd. In 1842 werd ze eigendom van de Belgische staat en werd het Nationaal Archief er ondergebracht. In 1844 werd het gebouw een eerste maal verbouwd door architect Suys.

In 1847 werd het Koninklijk museum voor wapens, oudheid en volkenkunde er ondergebracht. In 1975 werden de verzamelingen van dit museum verhuisd naar het Jubelparkmuseum.

Deze "Mystamps" zijn nog steeds beschikbaar

Ces "MyStamps" sont toujours disponibles !

Vous pouvez les obtenir au prix de 2,00 euros l'unité ou 8,00 euros la pochette de 5 timbres (+ frais de port éventuels).
Disponibles par feuille entière au prix de 25,00 euros la feuille.

Les commandes pourront être retirées sans frais lors des réunions dominicales (voir calendrier www.ucprb.be )